Mijn keuze is gemaakt!

Vandaag mijn eerste training..
Samen beginnen we de warming up. Foamrollen, crosstrainer, rekken en strekken. Moet de training nu nog beginnen?! Waarom doet het rollen zoveel pijn, is het wel goed voor mijn lichaam?

Dan komt het dan. Een krijtbord met oefeningen zover ik het begrijp, klinkt niet bepaald bekend maar wordt vast wel duidelijk. Ilse (verder genoemnd als coach) legt uit wat we vandaag gaan doen, en ik trek volgens mij al een pijnlijk gezicht tijdens de uitleg. Begin me langzamerhand af te vragen waar ik aan begonnen ben..

De tijd gaat in zegt coach en ik ga van start met de work-out. Yes, ik ben begonnen, gaat lekker voor mijn gevoel, de eerste oefening, de tweede oefening, de derde oefening.. ik hoor de coach achter mij roepen “gaat goed nog maar een paar herhalingen, het gaat goed!” Oke oke, dit is mijn eerste keer zeg ik tegen mijzelf het gaat goed zei de coach toch? ik ben er bijna de laatste oefening.. “Gaat goed en nu de 2e ronde” What the F#@% dit ga je niet menen, dit was nog maar de eerste ronde maar ik ben stuk, kapot, kan niet meer!!

Buitenadem begin ik aan de 2e ronde. Staat de tijd stil of ben ik nou zo traag? Hoe kan dit mijn lichaam werkt niet mee “blijven in en uit ademen” hoor ik de coach zeggen.  Ik ben toch geen mietje, hoe kan dat nou, die man en vrouw verderop in de zaal zijn veel ouder dan mij en doen dit alsof ze niet anders gewend zijn..

Ik probeer de zweet voor mijn ogen weg te vegen, krijg mijn armen amper nog omhoog.. een slokje water misschien helpt dat een beetje. Nee, wat voel ik nu, ben ik misselijk?! Ik ga toch niet overgeven?! Wit trek ik weg op het bankje, de coach geeft aan om toch nog in beweging te blijven zodat dit gevoel weg gaat. Op de fiets probeer ik tot rust te komen om maar toch te blijven bewegen. “En Stop de tijd” roept de coach, “top gedaan”. Ik ben helemaal gesloopt. Nee even serieus dit had ik never, nooit verwacht. De coach geeft mij een schouderklopje en zegt dat ik het goed gedaan heb voor de eerste keer, ik kijk hem aan met mijn wit-weggetrokken gezicht, nee echt?

Paar minuten later zit ik nog steeds met mijn trillende benen en handen op het bankje, bang om überhaupt nog een beweging te maken. Mijn.. god.. wat was dit?! Heb ik nou jaren stil gestaan?!
Mensen proberen mij te vertellen dat de eerste keer altijd erg zwaar is en ik hoor de coach zeggen “na de eerste 2 weken zal het veel beter gaan”. Moet ik dat nou geloven? Ik kijk peinzend om me heen en denk bij me zelf de mensen die hier ook komen zijn allemaal normale mensen niet eens top atleten en zij doen dit gewoon.. misschien zit er toch een bron van waarheid in. “Wanneer kom je weer sporten?” hoor ik de coach vragen. Ja, ik denk dus volgende week?
“Probeer te blijven bewegen deze dagen, dan gaat de spierpijn sneller weg” zegt ze.
Spierpijn owja dat ken ik wel “waarschijnlijk heb je nog niet zulke spierpijn gevoelt” zegt de coach.. Tot snel.

Ik ben er weer, de tweede training. “Hoe gaat het? Heb je nog spierpijn gehad of viel het mee? “vraag de coach. Ehm.. ik heb nog nooit van mijn leven geweten dat ik spieren had zitten op bepaalde plekken, ik kon amper bewegen.. De coach glimlacht “Ah, je hebt het wel gevoelt dus, top!”. “De spierpijn zal minder worden” zeg de coach. Oke, maar waarom geloof ik dat niet..  maar dat mag ik wel hopen..

De tweede training gaat zo beginnen.. Vol moed begin ik aan de work-out. Man ow man, dit geloof je toch niet, het is weer zover, halverwege de training ben ik weer stuk..
“Het gaat een stuk beter vandaag! Goed bezig!” hoor ik de coach roepen, heeft ze het nou echt tegen mij?! “Gaat goed, ga zo door” hoor ik d’r nog zeggen. Ehh ja, het gaat inderdaad beter, ik voel me wel vermoeid maar niet zo slecht als de vorige keer. Op één of andere manier gaat het.. het voelt alsof ik gewoon door kan gaan..

Slikkend naar adem gooi ik de Kettlebell neer en hoor de coach roepen “de tijd is om, je mag stoppen, goed bezig lady! Nee echt is de tijd nu al om? Ik ben weer compleet stuk en kan m’n shirt buiten wel uitwringen van al het zweet. De coach komt naar me toe “ging wel lekker vandaag of niet?”. Tot mijn verbazing ging het inderdaad wel lekker maar ik heb het wederom niet gehaald zeg ik tegen de coach.. “dat komt nog wel” zegt ze. “Over een paar weken zal het veel beter gaan” zegt ze er nog achteraan.

In mijzelf denk ik toch “ik heb dit toch wel even gedaan..” dit geeft nu zeker een goed gevoel! Ik wil meer..! WOW!